Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

10 χρόνια λάθη...

...ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια -«εκείνη»- είναι ίσως ενα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της ξεροκεφαλιάς ενός άντρα. Δείχνει πώς στο τέλος καταλήγει πάντα το αρσενικό να τρώει τα μούτρα του για χάρη του θυληκού. Δείχνει πώς τα μαθήματα τα παίρνουμε. Με το στανιό οπωσδήποτε, άλλοτε με το καλό και άλλοτε με το άσχημο. Δείχνει πώς δε μαθαίνουμε ποτέ. Δείχνει και το μεγαλείο του έρωτα, πώς αυτός επιδρά στον ψυχισμό ενός άνδρα και του ξαναδίνει κουράγιο από το πουθενά για... να ξανακάνει τα ίδια λάθη!

Λάθη.. Λάθη. ΛΑΘΗ. Λάθη;
...«είναι πολλά τα λάθη, Άρι(στοφάνη)», που θα'λεγε και ο (Φωσκολικός) Ήρως.

Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποτέ ποιά είναι η ετυμολογία της λέξης;
Πάμε λοιπόν:
:: λάθος, από το λανθάνω, δηλαδή διαφεύγει της προσοχής μου
- καθετί που αποκλίνει από τον κανόνα
- ατυχής επιλογή, πράξη, εκτίμηση μιας κατάστασης
- καθετί που βρίσκεται σε απόσταση από την αλήθεια ή την πραγματικότητα
- κάτι που δε λέγεται ή που δε γίνεται ή που δεν υπολογίζεται σωστά

Δηλαδή, για να σκεφτώ τώρα...
..«διαφεύγει της προσοχής μου»: κοινώς, είμαι τόσο απασχολημένος στο να επιβιώσω, που η ίδια η πραγματικότητα εξελίσσεται με μένα ως κομπάρσο. Κάτι είχα μυριστεί αλλά μου διέφευγε της προσοχής...
..«καθετί που αποκλίνει από τον κανόνα»: πλάκα μας κάνεις; υπάρχουν στον έρωτα κανόνες; κι αν υπήρχαν, θα τους ήξερες; εδώ καλά-καλά δεν καταφέρνεις να θυμάσαι όλους μαζί τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας!
..«ατυχής επιλογή, πράξη, εκτίμηση μιας κατάστασης»: ε, αυτό είναι προφανές πάλι! αφού τα πάντα είναι επιλογές, και αφού πάντα έχουμε επιλογές (για να είμαστε και αισιόδοξοι) σημαίνει ότι πάντα κάνουμε λάθη, γιατί αν -κατά τύχη- κάναμε μια επιτυχημένη επιλογή, τότε ως δια μαγείας, δεν θα υπήρχαν πλέον άλλες επιλογές, γιατί εφόσον γλύτωσες επιλέγοντας σωστά, σιγά μη ρισκάρεις να κάνεις πάλι λάθος! Άρα, συνεχίζουμε να κάνουμε λάθη, επειδή έχουμε επιλογές. Μάλιστα. Αυτό εξηγεί αρκετά πράγματα...
..«καθετί που βρίσκεται σε απόσταση από την αλήθεια ή την πραγματικότητα»: ξέρω τι είναι σε απόσταση από την αλήθεια ή την πραγματικότητα. Εγώ! Ρημέμπερ; είμαι κομπάρσος στον ρού της πραγματικότητας γιατί προσπαθώ να επιβιώσω, όπως λέγαμε προηγουμένως. Είμαι ένα λάθος λοιπόν. Αυτό είναι πολύ εμψυχωτικό, πράγματι! Πρέπει να είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να προκαλείς τέτοια αναστάτωση στο ανθρώπινο είδος.
..«κάτι που δε λέγεται ή που δε γίνεται ή που δεν υπολογίζεται σωστά»: χμμ... διακρίνω ένα φως στο τούνελ... αν πάψω να μιλάω, να κάνω και να υπολογίζω... τσάνσες αρ ότι θα ξεφορτωθώ και τα λάθη. Γιούπιιι!!

10 χρόνια τώρα με απασχολούν τα λάθη. Τα λάθη που κάνω κάθε μέρα, εδώ και 10 χρόνια.
Στο σχολείο μας τιμωρούσαν όταν κάναμε λάθη. Παβλοφικά λοιπόν, έμαθα να μην κάνω λάθη. Σε αυτά που μου μάθαινε το σχολείο.
Στο πανεπιστήμιο το ίδιο -βέβαια εκεί άλλαξε λίγο το πράγμα, έγινε λίγο πιο πολύτηκαλυ κορρέκτ: «κάθε απάντηση επιστημονικά τεκμηριωμένη γίνεται αποδεκτή», έλεγαν στα θέματα των εξετάσεων. Λοιπόν, εγώ δε θυμάμαι ποτέ να πέρασα εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος κάποιο μάθημα, αν τα θέματα δεν ήταν λυμένα με τον τρόπο που είχε φαντασιωθεί ο δόκτωρ πη-έητζ-ντή Η1Ν1 τζη-τη-άη χάσου από μπροστά μου. Παβλοφικά λοιπόν. Πάμε πάλι. Έμαθα. Να μην κάνω λάθη ντε. Όπως και να αγνοώ τα λάθη του ακατονόμαστου (Παβλοφικά, πάντα):
- «Γιατί κύριε καθηγητά μου βάλατε 7; αφού έλυσα όλα τα θέματα, και μάλιστα εκτιμώ σωστά.»
- «Κάποιο λάθος θα έκανες. Αλλά γιατί σε πειράζει; το 7 είναι μια χαρά βαθμός! Εδώ άλλοι με 5 κάνουν κωλοτούμπες!»
- «Χρειάζομαι το βαθμό, κύριε καθηγητά, για να ανεβάσω το μέσο όρο μου, για να μπορέσω να πάω να κάνω κι άλλα λαθ... εε να πάω να κάνω μεταπτυχιακό»
- «Καλά λοιπόν» (τσαντίλα, ξεφύσιμα, συριστικοί ήχοι μπινελικίων μέσα από αραιά κιτρινισμένα δόντια και λερωμένα μούσια)
- (ξεφυλλίζει βιαστικά το γραπτό μου) «Λοιπόν... για να δούμε, αυτό.. το έκανες. Σωστό το βλέπω.. Αυτό... κι αυτό... Κι αυτό εδώ. Χμμ.. ε, λοιπόν 3 θέματα, 2+2+3 μονάδες, μας κάνει 7. Σωστά τα έβγαλα.» (!)
- «Εε... και το... τέταρτο θέμα; Τέσσερα δεν ήταν τα θέματα;»
- «Ε, ναι, βέβαια, φυσικά, κάπου εδώ θα είναι» (ξαναξεφυλλίζει πιο βιαστικά τώρα) «Ε..α..μμ..α-χά! Εδώ είμαστε! Ναι, φαίνεται δεν γύρισα στην τελευταία σελίδα.. όχι ότι θ' αλλάξει κάτι.. ήταν δύσκολο θέμα. Για να ρίξω μια ματια... λοιπόν... ναι, σωστό το έχεις, βέβαια βλέπω 1-2 μικρολαθάκια.. αλλά ναι, εντάξει έχει γίνει λάθος.» (κλείνει το γραπτό μου και το βάζει στη στίβα)
- «Ωραία, οπότε θα διορθωθεί και ο βαθμός μου;»
- «Εεε; ε, όχι αυτό δε γίνεται, έχω δώσει πλέον τη βαθμολογία στη γραμματεία. Δεν μπορεί να γίνει τίποτα.»
- «Και πώς θα βελτιώσω τώρα το βαθμό;»
- «Εεε.. έλα να ξαναδώσεις το μάθημα το Σεπτέμβριο μωρέ. Σιγά το πράγμα.»

Και με τα άλλα; Τι γίνεται ρε παιδιά με τα άλλα; Αυτά, που δεν στα μαθαίνουν πουθενά;
Πώς να συνδέσεις ο ταλαίπωρος Ήρως μια τιμωρία με το λάθος, ώστε τελικά να μην το ξανακάνεις; εε; πώς;

Έλαβον (ψιτ! οι ημερομηνίες είναι στο περίπου, το βιογραφικό μου είναι σε άλλο σημείο):
- Το 1992 έδωσα Πανελλήνιες και μπήκα στο Πολυτεχνείο Πατρών. Σούπερ! Με την πρώτη παρακαλώ. Αμεεέ! Ο κολλητός μου δεν κατάφερε να μπεί πουθενά κι έτσι ξεκίνησε προετοιμασία για να δοκιμάσει την τύχη του στο γνωστό ακαδημαϊκό λάκκο της Ευρώπης (δε ρηνάουντ Μπρήτις Ακαντέμηκ Εμπάηρρρρ).
- Το 1993 ξεκίνησα τη χρονιά, έχοντας δώσει 20 μαθήματα και έχοντας περάσει 2. Μάλλον ήμουν πολύ βλάκας για το Πολυτεχνείο. Ο κολλητός μου μπήκε σε αντίστοιχη σχολή του Σάρρεη.
- Το 1995 έζησα το περιστατικό που σας ανέφερα πιο πάνω. Ο κολλητός μου έφυγε από το Σάρρεη πτυχιούχος (Μπάτσελορ όμως, εε; Δεν ήξερε τίποτα, ισχυρίζονται στην πατρίδα. Ωστόσο είχε ήδη πτυχίο.)
- Το 1996 πάλευα με τα λάθη μου. Τα λάθη που περιγράφονται στο «εκείνη». Έψαχνα να βρω τιμωρίες για να μην τα ξανακάνω. Δε βρήκα. Ο κολλητός μου έγινε δεκτός σε ένα από τα δυσκολότερα μεταπτυχιακά του ακαδημαϊκού λάκκου.
- Το 1997 ξεφορτώθηκα προσωρινά τα λάθη, σταματώντας να κάνω. Γενικώς. Καλή επιλογή. Σχεδόν πέρασα όλα τα μαθήματά μου. Ο κολλητός μου τελείωσε το μεταπτυχιακό, αναγνωρίστηκε από το ΤΕΕ και πήγε φαντάρος.
- Το 1998 το ξόδεψα εν μέσω καταλήψεων. Έχασα 3 εξεταστικές. Ολόκληρες. Λάθος. Ακόμα ψάχνω τιμωρία. Για να μην το ξανακάνω, δατ ηζ... Ο κολλητός μου τελείωσε φαντάρος και έπιασε την πρώτη του δουλειά.
- Το 1999 κατάφερα να τελειώσω το παντέρμο το Πολυτεχνείο. Με τουλάχιστον 2 επιπλέον ακατονόμαστα περιστατικά σαν το παραπάνω στο παλμάρε μου. Με καλό βαθμό, εκτιμώ: 6,52. Αφού το 6,52 αν το στρογγυλοποιήσεις, γίνεται 7. Και το 7 είναι καλός βαθμός. Το είπε και ο ακατονόμαστος. Και επίσης αν οι άλλοι κάνουν τούμπες με το 5, το 7 είναι 2 επιπλέον του 7. Δηλαδή 40% παραπάνω. Δηλαδή πήρα 40% αύξηση σε σχέση με αυτό που έπαιρναν οι άλλοι! Τι τιμή! Προνομιούχος-πτυχιούχος. Α, και κάτι ακόμα έγινε: πέρασα όντως στο μοναδικό μεταπτυχιακό που προλάβαινα να κάνω αίτηση. Στην Ελλάδα βέβαια. Γιατί για τα άλλα (στον ακαδημαϊκό λάκκο) είχα χάσει τις προθεσμίες. Είχε πάλι καταλήψεις και δε μπορούσα να τελειώσω, ώστε να στείλω τα χαρτιά μου. Εμένα θα περίμενε η Γραμματεία του Γιουνιβέρσιτυ οφ Σάμθηνγκσάηρ; Λάθος. Ο κολλητός μου είχε πάρει αύξηση και δούλευε σα σκύλος.
- Το 2000 έκανα και τελείωσα τα μαθήματα του μεταπτυχιακού. Στην Ελλάδα. Βρήκα και την πρώτη μου δουλειά. Πάρτ-τάημ, 4 ώρες. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δούλευα 6-8. Λάθος; Δικό μου; του εργοδότη; ΔΓ/ΔΑ
- Το 2001 βρέθηκα 6 μήνες στη Γαλλία για το δεύτερο (προαιρετικό) μέρος του μεταπτυχιακού. Για να μπορώ να λέω στον κολλητό μου: «Ήμουν κι εγώ εκεί στο "εξωτερικό" κάπου. Για λίγο, έστω. Αμέ. Κοίτα με, δεν είμαι τελείως στούρνος!». Ήρθε. Και πήγαμε 4ημερη εκδρομή στη Βαρκελώνη. ΟΥΦ! Να κι ένα σωστό!
- Το 2002 γύρισα για να ξεκινήσω την όλο υποσχέσεις σταδιοδρομία μου! Γουάου! Θα δουλέψω όπως κι ο κολλητός μου. Θα γραφτώ στο ΤΕΕ. Θα γίνω ελεύθερος επαγγελματίας. Θα πληρώνω το ταμείο μου. Τι καλά! Πήγα για εξετάσεις στο ΤΕΕ. Εκείνοι ασχολήθηκαν με το λαπτοπ που είχα δανειστεί για να τους δείξω την εφαρμογή που είχα φτιάξει. Δεν κοίταξαν την εφαρμογή. Ήταν ωραίο λάπτοπ, ομολογουμένως. Βρήκα την πρώτη μου τακτική δουλειά! Τέλεια-τέλεια-τέλεια! Υπήρχε μία λεπτομέρεια: Δεν είχα ολοκληρώσει την διατριβή μου. Λεπτομέρεια, όμως. Γιατί, ήμουν διατεθειμένος, να δουλεύω σκληρά μετά το γραφείο για να την ξεπετάξω. Μάλιστα πήρα και ειδική άδεια για τους 4 πρώτους μήνες, ώστε να πηγαίνω νωρίτερα στο σπίτι, να προχωρώ τη διατριβή μου. Οπότε, γύρναγα στο σπίτι μόλις στις 8 το βράδυ κάθε μέρα. Ο κολλητός μου άλλαξε δουλειά για να δουλεύει λιγότερο και να πληρώνεται περισσότερο. Πήγε σε πολυεθνική. Το όνειρό του τότε ήταν να γίνει CEO. Τώρα νομίζω όχι.
- Το 2003 δούλευα πλέον ασταμάτητα. 70-80 ώρες την εβδομάδα περίπου. Και τα Σαββατοκύριακα. Άδεια δε μου έδιναν. Δεν υπήρχε κάποιος να με αντικαταστήσει. Είχα όμως πάρει δύο προαγωγές. Ήμουν πολύ μπροστά. Ντάήρέκτόρρρρρ. Και καθάριζα ενάμιση χιλιαρικάκι το μήνα. Για 280 ώρες. Περίπου 5 ευρώ την ώρα. Όσα τα παιδιά που κάνουν ντελίβερυ. Ο κολλητός μου δεν άντεξε τους Έλληνες του παραρτήματος της πολυεθνικής και ζήτησε να πάει στα κεντρικά, στο Λονδίνο. Ήταν εύκολο. Ήταν αναγνωρισμένος μηχανικός, με πτυχίο από το Σάρρεη και μεταπτυχιακό από το Γουώρηκ. Με 4 χρόνια εμπειρία.
- Το 2004 παρουσιάστηκα ναύτης. Επιτέλους, θα ξεκουραζόμουν! Δεν θυμόμουν ούτε τον τίτλο της διατριβής μου. Έγινα οδηγός, λόγω ηλικίας. Καλή φάση: οι οδηγοί, σύμφωνα με το Ναυτικό Κανονισμό, λόγω της μεγάλης ευθύνης που έχουν κατά την οδήγηση οχημάτων και κυρίως οχημάτων που μεταφέρουν προσωπικό, υποχρεωτικά αναπαύονται 8 ώρες την ημέρα, εκ των οποίων τουλάχιστον 6 νυχτερινές, δεν κάνουν αγγαρείες και απαγορεύεται να κάνουν πάνω από κάποια χιλιόμετρα (200, νομίζω) την ημέρα. Α! και έχουν δικαίωμα να αρνηθούν να οδηγήσουν όχημα που δεν είναι σε καλή κατάσταση. Ολυμπιακοί Αγώνες! Μεγαλείο! Αχχχ! Τι ωραία που ήταν να φοράς τη λευκή καλοκαιρινή στολή εξόδου και να σε χαλβαδιάζουν όλες οι τουρίστριες! ...της Σκύρου. 3 ώρες ύπνος την ημέρα, 243 χιλιόμετρα την ημέρα, ασυντήρητα οχήματα χωρίς λάστιχα, φρένα και αναρτήσεις. Και χωρίς σέρβις. Ποτέ. Δεν υπήρχαν χρήματα. Ενός κληρούχα μου στη Σούδα, ξεκόλλησε ένας τροχός από ένα τζιπ και σκότωσε 4 άτομα. Αυτός γλύτωσε. Δεν γράφτηκε στις ειδήσεις. Δεν ξέρω που είναι τώρα. Στο τρελοκομείο, ίσως... Ο κολλητός μου ήταν πανευτυχής: επιτέλους, αναγνώριζαν τις σπουδές του και την προϋπηρεσία του, είχε ιδιωτική ασφάλεια, γυμναστήριο, διατροφή σε τιμές ειδικές για τους εργαζόμενους, πληρωνόταν 5000 το μήνα, ερχόταν 20 μέρες διακοπές στην Ελλάδα και όλα τα ΣΚ του ήταν φρή. Για να ξεκουράζεται, να διαβάζει, να εξελίσσει την προσωπικότητά του. Και να έχει φυσικά και πάλι χρόνο για να κάνει κι αυτός τα λάθη που περιγράφονται στο «εκείνη». Εγώ; νόου πρόμπλεμ! Τα είχα ξεφορτωθεί! Πότε; Το 1997! Μα δεν προσέχετε;
- Το 2005 το πανεπιστήμιο μου θύμισε για 4η φορά ότι δεν είχα παραδώσει τη διατριβή μου. Γιατί; Να δεις πως το είπε πριν... «ατυχής επιλογή, πράξη, εκτίμηση μιας κατάστασης». Την παρέδωσα. Με την ψυχή στο στόμα. Και την αμέριστη υποστήριξη των καθηγητών μου. Εκτός από την καλοσύνη τους, ήμουν κι ένα σταυρόλεξο: 9,6 μέσο όρο, 3 υποτροφίες, χωρίς διατριβή. Φαίνεται ότι για το Πολυτεχνείο ήμουν βλάκας, αλλά για το ΠΑΠΕΙ έξυπνος. Μπερδεύτηκα τώρα. Παβλοφικά πάντα. Δοκίμασα να επαναλάβω τη συνταγή επιτυχίας «Ήμουν κι εγώ εκεί στο "εξωτερικό" κάπου. Για λίγο, έστω. Αμέ. Κοίτα με, δεν είμαι τελείως στούρνος!». Και πήγα μέχρι τα Εμιράτα να αναζητήσω εργασία. Έστειλα 60 βιογραφικά σε 1 μήνα. Δεν με πήραν ούτε ένα τηλέφωνο, δεν μου έστειλαν ούτε ένα email. Βέβαια, εγώ ήμουν Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Τεχνολογίας Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, με μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Ολικής Ποιότητας. Αυτοί ζητούσαν μηχανικούς που να έχουν πιστοποίηση γνώσης μεθοδολογίας PRINCE2. Σα να λέμε ECDL για διαχείριση έργων. Εγώ ο παντέρμος δεν την είχα. Μάλλον γι' αυτό δε τους έκανα. Ίνσαλα. Επέστρεψα στην πρώτη μου δουλειά. Εκεί δεν χρειαζόταν να αποδείξω τίποτα. Μόνο να δουλεύω 70-80 ώρες την εβδομάδα. Εντάξει μωρέ.. σιγά το πράμα...
- Το 2006 αποφάσισα ότι μάλλον ήθελα να δημιουργήσω κάτι μεγαλύτερο από μένα, επίσης ότι έπρεπε να ξαναξεκινήσω να κάνω λάθη που περιγράφονται στο «εκείνη» και επίσης να σταματήσω να αφήνω να εκμεταλλεύονται την υπεραξία μου όσοι δεν μου επέστρεφαν τίποτα ως ανταποδοτικό όφελος. Αποφάσισα δηλαδή, σα γνήσιος Έλλην Ήρως, να κάνω κάτι «δικό μου» για τα προς το ζήν. Οπότε, άλλαξα εργοδότη, ώστε θεωρητικά, να επανέλθω σε ένα φυσιολογικό ρυθμό 40-50 ωρών εβδομαδιαίως και να σχεδιάσω το «κάτι δικό μου». Ο κολλητός μου αποφάσισε να ζητήσει σαμπάτικαλ. Εντελώς Παβλοφικά, «διέφυγε της προσοχής μου» ότι τελικά περνούσα πάλι 70-80 ώρες στο γραφείο και δεν μου έδιναν άδεια.
- Το 2007, έγινε η Κίνηση. Ντα Μουβ. Ντα Μουβ από τον Ντα Ντουουντ. Τον Ήρω. Αυτόν. Με τη λαβή. Ιδέες υπήρχαν. Και συνεργάτες υπήρχαν. Χρήματα; Λίγα, αλλά υπήρχαν. «Αν είναι να κάνεις κάτι, κάντο καλά». Το καναμε. Ιδρύσαμε μια ΑΕ. Με τα χρήματα μας. του συνεργάτη μου κι εμένα. Με τα ξενύχτια μας και την αυταπάρνησή μας. Και συνεχίζοντας να μην κάνω λάθη που περιγράφονται στο «εκείνη», γιατί δεν μπορούσα να ρισκάρω. Είπαμε, αν έχεις κάνει το σωστό, οι επιλογές εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Αν όμως έχεις κάνει το «σωστό», εκείνο «που βρίσκεται σε απόσταση από την αλήθεια ή την πραγματικότητα»; Εμ! Εδώ σ' έχω! Τέλως πάντων... Μπακ του Ντα Μουβ: και δώστου φόροι πάνω στα φορολογημένα, και δώστου έξοδα, και δώστου προσκόμματα, όλα φρομ γιορ φριέντλη νεημποουρχουντ στέητ εντ μπανκς. Και επίσης: ΜΗ δώστου αμοιβή. Γιατί κύριε δε σε προσλαβάνεις να πληρώνεις και εργοδοτικές για την πάρτη σου; γιατί είμαι μηχανικός και δουλεύω με δελτίο. Α! Όχι! Δε γίνεται! Γιατί δεν κάνει να κόψεις δελτίο στο όνομά μετόχου της εταιρείας. Αφενός θα φορολογηθεί ως μέρισμα 35% και αφετέρου υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να θεωρηθεί ότι κατευθύνεις τα αποτελέσματα της εταιρείας. Ποιά αποτελέσματα ρε παλουκάρι; Ποιος δούλεψε; Πώς δηλαδή έκανε τον τζίρο που έκανε το μαγαζί; Η γραμματέας τον έκανε το τζίρο; Και γιατί 35%; Δεν έχω φορολογηθεί με 40% σχεδόν για αυτό ακριβώς το κεφάλαιο όταν το παρήγαγα ως εργαζόμενος και το αποταμίευσα; Δεν μου το ξαναφορολόγησες για να με αφήσεις να ιδρύσω το μαγαζί (μαζί με ένα κάρο έμμεσα έξοδα που αθροίζουν στο ευτελές ποσόν των 8-9000); Ρωτάει και ανυποψίαστη Γαλλίδα φιλενάδα μου: «γιατί δε ζητάτε να σας δώσει χαμηλότοκο δάνειο το κράτος για να σας βοηθήσει να αναπτυχθείτε τώρα που είστε φρέσκια επιχείρηση και έχετε ανάγκη τη ρευστότητα;». Μη φας. Έχουμε γλάρο. Ο κολλητός μου μετά από ένα σύντομο διάλειμμα εσωτερικού διαλογισμού κι ένα ταξίδι στην Κίνα για να μάθει αναπνοές, άλλαξε εργοδότη βλέποντας την κρίση να 'ρχεται. Τώρα αμοίβεται με 6500 μηνιαίως και εκτός όλων των άλλων παροχών του πλήρωσαν -χωρίς καμία υποχρέωση δική του- και σεμινάριο διαπραγμάτευσης, χρήσιμο για τη νέα του θέση. Κάποιο λάκκο έχει η φάβα...
- Το 2008 δεν έγινε τίποτα. Μια από τα ίδια. Εκτός του ότι όλες οι πιθανές δουλειές μας -που βασίζονται, φυσικά, σε επιδοτήσεις άλλων επιχειρήσεων- καθυστέρησαν 6-7 μήνες, λόγω εκλογών.
- Το 2009 δεν έχει γίνει μέχρι τώρα τίποτα. Εκτός του ότι όλες οι δουλειές μας πληρώνονται με μεταχρονολογημένες επιταγές 10μηνου και βάλε. Οφήσιαλλυ. Οφήσιαλλυ; Μα -οφήσιαλλυ- δεν υπάρχουν μεταχρονολογημένες επιταγές. Απαγορεύεται από την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία. Κι εγώ ακόμη να ξαναξεκινήσω να κάνω λάθη που περιγράφονται στο «εκείνη». Νομίζω έχω ξεχάσει να κάνω λάθη.

Βρείτε το λάθος. Και την τιμωρία. Για Παβλοφικούς λόγους.